Νυχτερινό ( Hotel "Το Πεζοδρόμιο" )

Η έμπνευση, η τέλος πάντων αυτή η όποια αμφιβόλου ποιότητας σκέψη που με ακολουθεί είναι πτηνό και μάλιστα νυκτόβιο. Δεν ξέρω γιατί και δεν θα καταλάβω ποτέ ,  λειτουργώ καλύτερα νυχτερινές ώρες. Στο σχολείο διάβαζα συνήθως βράδυ , μετά όταν ήρθα στην Αθήνα λειτουργούσα γενικά βράδυ από το να καθαρίσω, να περπατήσω, να «δουλέψω» , να γράψω μέχρι να μιλήσω στο τηλέφωνο ή να μαγειρέψω( λέω και κανένα αστείο που και που ) . Δεν είναι ότι τη μέρα δεν λειτουργώ κανονικά απλά δεν είναι τόσο πηγαία και αυθόρμητη η όποια ενέργειά μου. Θα αναρωτιέσαι τώρα τι γράφει αυτή και τι σε ενδιαφέρει εσένα αν εγώ σιδερώνω πχ ( άλλο ανέκδοτο )  βράδυ.  Η απάντηση είναι απολύτως τίποτα. Όλο αυτό είναι  ένας εντελώς άσχετος πρόλογος , η πολυλογία μου είναι το μόνο χάρισμα μου που δεν επηρεάζεται από την ώρα της ημέρας διατηρείτε πάντα  ποσοτικά αμετάβλητο. Και κάπου μέσα στην πολυπλοκότητα της σκέψης μου ( 5000 άσχετα πράγματα το δευτερόλεπτο ) ξεχνάω τι ξεκίνησα να γράφω …

(Διακοπή 10 λεπτών μέχρι να ξαναθυμηθώ )

Και η έμπνευση , ο θεός να την πει, επιστρέφει. Ακολούθησα  άλλη μια  φορά μια προσφιλή μου συνήθεια που είχα αφήσει για καιρό λόγω ανειλημμένων εργασιακών και στρατιωτικών υποχρεώσεων. Όχι δεν με πήρανε φαντάρο απλά ο άλλος τρελός νυχτερινός περιπατητής υπηρετεί την πατρίδα , γεγονός που μου δημιουργεί μια κάποια ανησυχία αλλά θα το προσπεράσω προσωρινά. Μου άρεσε πάντα να περπατώ στη νυχτερινή Αθήνα χωρίς συγκεκριμένο προορισμό απλά να περπατάω, συνήθεια την οποία δεν θα μπορούσα να την αποκτήσω στην επαρχία που έμενα πριν γιατί την άλλη μέρα το πρωί η «μισή» πόλη θα αναρωτιόταν που πήγαινα βραδιάτικα. Να προσθέσω ένα άλλο «χαρισμά» μου το οποίο είναι απολύτως απαραίτητο για να μην σκεφτείς ότι θέλω ψυχοφάρμακα , που θα το σκεφτείς όπως και να χει αλλά ας κάνω μια προσπάθεια, η φαντασία και οι φαινομενικά άσχετοι συνειρμοί. Τι εννοώ θα καταλάβεις ευθύς αμέσως .

Η Πατησίων τη νύχτα είναι μια αλλόκοτη αγαπημένη , είναι ο ορισμός αυτού που λέμε «άλλη το πρωί κι άλλη το βράδυ» . Το φανάρι ήταν σε απόχρωση βαθύ πορτοκάλι , κι επειδή τη ζωή μου τη θέλω , δε ρίσκαρα να βρεθώ στις ρόδες του πρώτου περαστικού ταξιτζή , περίμενα. Το ταξί σταμάτησε λίγο πιο κάτω και βγήκε μια μια ψηλή έγχρωμη ( να θυμηθώ να κοιτάξω μετά πότε εμφανίστηκε η έγχρωμη τηλεόραση ) κυρία με ένα κολάν και μια μπορντοροδοκόκκινη μπουχάρα από πάνω. Το φανάρι μου είχε αλλάξει για 20^η φορά και εδέησα να περάσω απέναντι όταν γύρισα και την ξανακοίταξα αυτή τη φορά από το απέναντι πεζοδρόμιο. Δίπλα της στεκόταν η Κάρι Μπραντσο ( ένα καλό πλάνο του mr big μια φορά δεν έδειξε ) μια εξίσου έγχρωμη κυρία με ξανθό καρέ μαλλί μια στενή φούστα και ένα αγνώστου χρώματος πουκάμισο και το χαρακτηριστικό φούξια παπουτσάκι με τις πιέτες να το πω, τώρα αν ήταν Μανόλο Μπλάνικ με με ρωτάς . Κι αν αυτή ήταν η Κάρι ή άλλη το πολύ πολύ να ήταν μια Μιράντα … Τις αγνόησα και συνέχισα … Στο απέναντι πεζοδρόμιο το περίπτερο έκλεινε, κι ο περιπτεράς , ό οποίος πάντα είχα την εντύπωση ότι είχε κάνει κασκαντέρ στο Μάτριχ  και έκτοτε του έμεινε η κλασική μαύρη καμπαρτίνα η ίδια σε όλες τις καιρικές συνθήκες μάζευε κάτι εφημερίδες μέχρι να τον πλησιάσει ένα εμφανισιακά αλλοδαπός. Οι εμφανισιακά αλλοδαποί είναι μια κατηγορία ανθρώπων που σου δίνουν απλά την εντύπωση ότι είναι αλλοδαποί χωρίς να έχει κάποιο περαιτέρω στοιχείο. Νομίζω του ζήτησε λεφτά ή κάτι τέτοιο και άρχισαν να λογομαχούν έντονα. Η περιέργειά μου με πρόσταζε να αλλάξω πεζοδρόμιο αλλά πριν προφτάσω να το κάνω βρέθηκα φαρδιά πλατιά στο έδαφος. Ένας «ευγενής» τυπάκος που μιλούσε στο κινητό έπεσε πάνω μου και σωριαστήκαμε και οι δύο σε χρόνο dt, σηκώθηκε δε ζήτησε καν συγγνώμη και έφυγε. Βέβαια αυτό είναι το λιγότερο , με αυτή την αναταραχή έχασα το συμβάν περιπτερά-εμφανισιακά αλλοδαπού, οι οποίοι  μέχρι να συνέλθω είχαν φύγει.

Ένα ζευγαράκι παρακάτω χάζευε την βιτρίνα του Γερμανού. Αυτός ήταν γίγαντα μπροστά της αλλά μου φάνηκε απ αυτούς που φοβούνται μέχρι και τις κατσαρίδες κι εκείνη η κλασσική αντιπρόσωπος του ρητού «θέλεις μπουζούκια πάμε». Πέρασα απέναντι το θέαμα «ερωτικές περιπτύξεις μπροστά σε ένα  nokia E72» δεν είναι κάτι που με ενδιέφερε. Το μαγαζί με τα ρούχα είχε ακόμα αυτή την άθλια βιτρίνα, οι κούκλες ασφυκτιούσαν μέσα σε εκείνο το λαμέ κολάν , μισό λεπτό , η κοπελιά του γερμανού ένα τέτοιο δεν φορούσε, γύρισα να την κοιτάξω και έπεσα σε σκηνή αυστηρώς ακατάλληλη. Απ’ ότι φαίνεται τα σπίτια, ξενοδοχεία , αυτοκίνητα , πάρκα που λέει ο λόγος  δεν είναι προσβάσιμα η Πατησίων είναι εμφανώς καταλληλότερη.

Περπάτησα λίγο ακόμα και παρατήρησα κάτι σαν νόμισμα στο πεζοδρόμιο , έσκυψα να το πιάσω .Χα! τούρκικο … να είχαμε ένα μπακλαβά τώρα … Πώς μετάνιωσα που δεν πήρα μπακλαβά απ την Τουρκία δεν φαντάζεσαι . Επιστροφή στο νόμισμα. Πώς να βρέθηκε εκεί αυτό τώρα … ίσως από Τούρκο οικονομικό μετανάστη ( χαχαχαχα ).

Μήπως να γράψω ένα ακόμα άρθρο 10 yeni kurus road story ; Το θεώρησα τυχερό και το κράτησα. Η κυρία με το τάπερ με προσπέρασε … Που το πάει το τάπερ νυχτιάτικα ; Κινούνταν με μια τέτοια άνεση που με έκανε να πιστέψω ότι το εμφανώς ταλαιπωρημένο απ τα χρόνια ή απ τη χρήση τάπερ δεν είχε σίγουρα σούπα.

Κοίταξα το ρολόι μου είχε περάσει σχεδόν μια ώρα και είχα διανύσει το πολύ 150 μέτρα, ομολογώ πως είμαι τραγική και αθλητικός τύπος πάνω απ όλα. Αποφάσισα να γυρίσω.

Λίγο πριν μπω στο σπίτι μου  είδα την Κάρι και τη Μιράντα να φιλιούνται στα σκαλιά της απέναντι γκαλερί, Hotel το πεζοδρόμιο σε πλήρη δράση …

Πολλά ήταν για απόψε !