Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Ο ήρωας του αμμόλοφου

 Τι ώρα είναι δε θα ρωτήσω και δε θα κλάψω μα θα μιλήσω ….
Γύρισες απ τις υποχρεώσεις σου τις ατέλειωτες ( για τις οποίες θα κλαφτώ εν καιρώ ) αργά το απόγευμα, πήρες και θρυλικές αποφάσεις , οι οποίες επίσης δεν είναι της στιγμής και ξάπλωσες να χαλαρώσεις. Λίγη ξεκούραση την χρειαζόσουν άλλωστε. Μόνο που δεν τα υπολόγισες καλά. Όταν οι άνθρωποι ξαπλώνουν να ξεκουραστούν η ώρα 8 το απόγευμα δεν κοιμούνται και κυρίως δεν ξυπνούν στις 2 για να κόβουν βόλτες μετά σαν το Χάρο και να σκέφτονται ότι δουλεύουν το γλυκοχάραμα. Είναι η στιγμή που καταριέσαι για άλλη μια φορά το μισητό τηλέφωνο αλλά απ’ την ανάποδη … Γιατί δε με πήρε κανείς να ξυπνήσω;;
Τι να κάνεις; Τι να κάνεις ; Πώς να δολοφονήσεις χωρίς έλεος αυτή την άχρηστή ώρα; Ασχολείσαι με τον υπολογιστή , παίζεις 5-6 παιχνίδια και διώχνεις απ τη ζωή σου 2-3 ώρες. Σε βρίσκει η ώρα 5 να βλέπεις τηλεμάρκετινγκ στην τηλεόραση μέχρι ένα τυχαίο ζάπινγκ να σε βγάλει στην πόρτα του Σκαι και στο ντοκιμαντέρ κόλαφο..
Το θέμα μας είναι η ζωή των σκαθαριών και το τοπίο έρημος… Η περιηγησή σου ξεκινά με το αρσενικό σκαθάρι να ψάχνει γκόμενα. Τα κοντινά στο θλιμμένο βλέμμα του κυρίου-Σκαθάρι στην αγωνιώδη περιπλάνηση του πάνω στον αμμόλοφο με πιάνο να ακούγεται στο βάθος σου φέρνει άνετα στο μυαλό τον Λεονάρντο στην κουπαστή του Τιτανικού. Και μετά ό φοβερός αφηγητής ( 10 μέρες θα γελάω ) σε ενημερώνει ότι η αναζήτηση απέδωσε. Ναι ναι μπορείς να χαρείς άνετα το βρήκε το ταίρι του και μετά αρχίζει η διαδικασία να τη ρίξει … Αστα άλλα δράματα και τα κοντινά κοντινά και το πιάνο πιάνο και η περιγραφή αλλά αφηγητής τσόντας σταθερη. Τα σκαθάρια, λοιπόν , ( να το πω ευγενικά ) συνουσιάζονται με κλειστά φώτα under ground αφού έχουν φτιάξει μια τύπου μπάλα από χώμα όπου στο τέλος η θηλυκή θα κρύψει το αυγό της.. Επί 20 λεπτά παρακολουθούμε τα σκαθάρια να μαζεύουν κόκκο κόκκο το χώμα και με απίστευτη μαεστρία να φτιάχνουν την περιβόητη μπάλα. Δεν χρειάζεται να αναφέρω φαντάζομαι ότι αν δεν είχα κοιμηθεί αρκετά θα με είχε πάρει ο ύπνος στο 5λεπτο ; Τα δε κοντινά είναι τόσο έντονα που από λεπτό σε λεπτό περιμένεις να ξεπηδήσει από την τηλεόραση το μεταλλαγμένο έντομο και να σε φάει υπό τις νότες του Μπετόβεν του Μπαχ και δεν ξέρω και εγώ ποιού κλασσικού ακούς τόση ώρα.
Αφού τα κατάφεραν έθαψαν την μπάλα θάφτηκαν και τα ίδια και …
« Μετά την ολοκλήρωση της πράξης το αρσενικό αποχωρεί προς ανεύρεση νέας συντρόφου » Πες μου τώρα ότι οι άνθρωποι δεν έχουν άμεση σχέση με το ζωικό βασίλειο και πως διαφωνείς με το Δαρβίνο ή ότι δεν ξέρεις κανένα που στην 5η μετεμψυχωσή του δεν θα γεννηθεί σκαθάρι… Τέλος πάντων ο Δαλάι Λάμα δεν έχει να κάνει με το θέμα μου ή μήπως έχει;
Η θηλυκή μένει με το αυγό ένα δύο μήνες και το αφήνει κι αυτή μέχρι να εκκολαφθεί … Ένα χρόνο αργότερα που αν μπορούσε ο σκηνοθέτης να μας το δείξει δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο θα το έκανε άνετα, «μια νέα ζωή εμφανίζεται στη μέση της ερήμου» …
Λίγο πριν το κλείσιμο … το επός κλείνει όπως του αρμόζει«Το σκαθάρι είναι ο μικρό ήρωας της ερήμου αυτός που με τα περιττωματά του τρέφει την λιγοστη βλάστηση η οποία θα θρέψει τα ζώα που αργότερα θα γίνουν λεία των σαρκοφάγων. Είναι μια από τις πηγές της τροφικής αλυσίδας» Ταυτόχρονα στην πλατεία Κολοκοτρώνη εμφανίζεται το άγαλμα του κυρίου και της κυρίας Σκαθάρι να δείχνει προς τη Σαχάρα…


ΥΓ. Αφηγητής : Βασίλης Καΐλας





Αν υποψιαστώ ότι μιλάμε για τον ίδιο Βασίλη Καΐλα θα "ταραχθώ"

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

By bus και by pass

Αθήνα 5ος αιώνας πΧ
Ήταν τον 5ο αιώνα αν θυμάμαι καλά τότε που ο Περικλής ήταν στις μεγάλες του δόξες ... στις δόξες που η εκάστοτε κυβέρνηση φτιάχνει και ένα δρόμο , ένα συντριβάνι ένα κάτι για να τους θυμούνται. Εκείνος αποφάσισε να χτίσει την Ακρόπολη , ένα ναό της εποχής με ένα πρόχειρο σχέδιο της φτήνιας. Την ώρα που το σχέδιο είχε ετοιμαστεί , η μελλοντική αξιοποίηση ήταν αποφασισμένη σε τελετές δωδεκαθεϊστών και σε αναρτήσεις πανό και είχαν πέσει τα πρώτα μπετά γεννήθηκε η κυρια-Ρούλα. ( το όνομα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά το μόνο που δεν έμαθα γι αυτή τελικά ήταν το όνομά της )


Αθήνα 2007 μΧ


Είχα ξυπνήσει το πρωί με τρομερό πονοκέφαλο, το παυσίπονο που είχα πιει πριν κοιμηθώ προφανώς δεν έκανε τίποτα. Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και έφυγα στο Γολγοθά προς τη σχολή. Όταν είχα έρθει στην Αθήνα εν γνώσει μου αποφάσισα να μείνω στο κέντρο. Μπορεί να ήθελα μια ώρα να φτάσω στο πανεπιστήμιο αλλά δεν πειράζει είχα σκεφτεί ένα λεωφορείο θα παίρνω σχετικά έξω από το σπίτι μου θα ρίχνω ένα ύπνο και σε μια ώρα θα είμαι στον προορισμό μου.Ωραία μέχρι εκεί. Είναι μια λογική σκέψη ενός ανθρώπου από την επαρχία ο οποίος δεν έχει υπολογίσει απεργίες, πορείες, επεισόδια , ματ, διαδηλώσεις, αποκλεισμούς δρόμων , επισκέψεις ξένων προέδρων/πρωθυπουργών κτλ.
Περίμενα 5 λεπτά, περίμενα 10 λεπτά , περίμενα 15 λεπτά ,  πέρασε ένα λεωφορείο που δεν χωρούσε καρφίτσα , πέρασε δεύτερο λεωφορείο που μπήκε η καρφίτσα που δεν είχε μπει στο πρώτο και γέμισε πέρασε τρίτο , πέρασε τέταρτο στο πέμπτο υπήρχε ένα μικρό περιθώριο και μπήκα... Πέντε στάσεις παρακάτω και ένω με έχουν τσαλαπατήσει ουκ ολίγες φορές βρίσκω θέση... Εντάξει λέω πάλι καλά θα κάτσω και θα κοιμηθώ κανένα 40λεπτό ακόμα.
Στην επόμενη στάση, επιβιβάζεται η κυρία-Ρούλα η περιβόητη ξέρεις ... κόκκινο κραγιόν γούνα και τσάντα γνωστού σχεδιαστή που αφήνει το στίγμα του στα ρούχα/αξεσουάρ λιτά και απέριττα. Ακολουθεί γνωστή τακτική ηλικιωμένου για να βρεί θέση.
Σε πλησιάζει... στέκεται δίπλα σου και σε κοιτάει στα μάτια χωρίς να σου μιλάει εννοείτε. Έχουμε και ένα επίπεδο...
Σκέψη 1η ... "Σήκω κοπέλα μου που έχω τα διπλά σου χρόνια ( μόνο διπλά; ) να κάτσω που δεν μπορώ να στέκομαι όρθια"
"Μπα να σταθείς όρθια δεν μπορείς ... τα λεφτά που έδωσες στη γούνα να τα έδινες σε ταξί. Μάθαμε όλοι με πρόσχημα την ηλικία "
 Το οπτικό πρεσάρισμα διαρκεί για 5 λεπτά μετά αφού πάρει απόφαση ότι δεν σηκώνεσαι με αυτό τον τρόπο αρχίζει γύρος δεύτερος :  Τα προβλήματα
"Αχχχ" και κρατάει τη μέση της
"Ουφ έχω και εγχειρισμένο πόδι/χέρι/έχω κάνει μπαλονάκι/by pass κτλ" απευθυνόμενη στον επίσης όρθιο διπλανό/διπλανή της ( αν είναι αλλοδαπός και δεν καταλαβαίνει δε μας απασχολεί) τα λέει η νύφη να τα ακούσει η πεθερά ξέρεις ...
"Απαπα αυτή η αρθρίτιδα και μου έχει πει ο γιατρός να μην κάθομαι όρθια"
Οι διάφοροι πόνοι περνούν δια μαγείας όταν απελπιστεί  και καταλάβει ότι δε σε πείθει, αρχίζει γύρος τρίτος : Το ηθικό
"Νεολαία ... Βλέπουν μεγάλο άνθρωπό και δεν σηκώνονται να κάτσει ... Τι γίνεται σήμερα χάθηκε ο σεβασμός.Θα κάναμε εμείς τέτοια στην εποχή μας;" Απευθυνόμενοι στον ίδιο εμβρόντητο διπλανό της όρθιο αλλοδαπό , ο οποίος στη Ζιμπάμπουε σιγά μην είχε λεωφορεία.
Τι κι αν εσύ δεν είσαι καλά τι κι αν έχεις πρόβλημα , απ τη στιγμή που γεννήθηκες μετά τον εμφύλιο καλά να πάθεις... Θα μπορούσες να είχες γεννηθεί νωρίτερα να ήξερες και μια προσωπικότητα βρε αδερφέ να με φωτίσεις τουλάχιστον αν ο Κολοκοτρώνης ήταν όντως gay να μην αναγκάζομαι να στηρίζομαι στο Σκαι.






ΥΓ 1 : Μισή ώρα αργότερα έφτασα στον προορισμό μου χωρίς να έχω σηκωθεί
ΥΓ 2 : Όποιος σκοπεύει να με στολίσει με καμιά τομάτα ή άλλο λαχανικό γιατί δε "σεβάστηκα" τη DGγριούλα ... παρακαλείται να μου τα ταχυδρομήσει ... Ξέρετε που έχουν πάει οι τιμές;;;



Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Ανακοινώσεις

Μέρος πρώτο : Το εορταστικό
* Παρακαλούνται οι χρήστες σελίδων δικτύωσης , που λέει ο λόγος , να μην στέλνουν αιτήματα που σχετίζονται με την όποια εορταστική ημέρα και στους 500 "φίλους" τους  , γιατί να σου στέλνει φώτο με "ματωμένη" κόκκινη i love you καρδία η τρίτη ξαδέρφη της κυρα-Λένης που τυγχάνει να έχεις λίστα είναι λίγο κουλό!
* Πάσης φύσεως ερωτευμένοι και λοιποί βαρεμένοι καλούνται να δημοσιεύουν στο facebook τραγούδια με αφιερώσεις του στυλ "στο μωράκι μου/αρκουδάκι μου/ κεφτεδάκι μου/κολοκυθάκι μου  και σε λοιπά φαγώσιμα και λαχανικά μόνο για την 14 Φεβρουαρίου που θα ανοίξω ελάχιστα τη σελίδα.10 μέρες πριν και 10 μέρες μετά δεν είναι ανάγκη!
* Καλούνται διάσημα αηδόνια να αποδημήσουν σε μέρα τροπικά, ηλιόλουστα και high temperature  όσο νωρίτερα γίνεται τα τύμπανά μου είναι ευαίσθητα και δυσκολεύομαι !
*Προτείνεται η δημιουργία επαγγέλματος με τίτλο Βαλεντινολόγος που θα αναλαμβάνει να στολίσει και να ξεστολίσει τις βιτρίνες 30 μέρες πριν και 30 μέρες μετά την εθνική επέτειο με τα τρισχαριτωμένα κόκκινα μαξιλάρια/μπαλόνια/κάρτες και λοιπά αξεσουάρ σε σχήμα καρδιάς. ( ο αντίστοιχος χριστουγεννιάτικος τύπος υπάρχει ήδη και λέγεται  Santa-Coca cola )
* Η 14η Φεβρουαρίου είναι μια μέρα όπως οι άλλες για όλους πλην των ανθοπωλείων και των μαγαζιών με σοκολάτες ...


Μέρος δεύτερο : Το ότι να ναι
* Πεζοί που μιλάνε στο κινητό και περπατάνε σαν τις κότες , ψάχνουν στην τσάντα ένας θεός ξέρει τι , χαζεύουν απέναντι , εμπνέονται το επόμενο βιβλίο , διαβάζουν cosmopolitan , αλλάζουν παπούτσια , μιλάνε με φίλο/φίλη , μέσα στη μέση του πεζοδρομίου καλό θα ήταν να μην διαμαρτύρονται αν οι άλλοι πέφτουν πάνω τους. Πιάσε δεξιά καλέ μου κάτσε κάτω και διαλογίσου αλλά μη με εμποδίζεις!
* Η ουρά στην τράπεζα υπάρχει για να εξυπηρετηθούν ή να ελπίσουν ότι θα εξυπηρετηθούν οι άνθρωποι με μια σειρά. Αν η μανούλα σου σε έκανα "μάγκα" να φύγεις να πας αλλού να κάνεις τον έξυπνο γιατί θα σου έρθει κανένα καταναλωτικό ιπτάμενο επιτόκιο στο κεφάλι και θα ψάχνεσαι ...
* Το σούπερ μάρκετ είναι ένας χώρος που προμηθεύεσαι ότι σου είναι απαραίτητο εσένα και άντε και του γείτονα αν ψωνίζεις γι αυτόν , Να ρωτάς τον άσχετο γιατί το πήρε το basmati δε σε βοηθάει!
* Τα κατοικίδια είναι δεύτερα παιδιά μου είχαν πει κάποτε ... Για φαντάσου το παιδί μου να ρθεί έξω από την πολυκατοικία σου να κάνει την ανάγκη του με την ευλογία μου και να σηκωθείς εσύ το χάραμα της επόμενης μέρας με κλειστά τα μάτια να πας για δουλειά... Surprise...
* Κι όταν το τηλέφωνο χτυπήσει κανείς δεν θα σου απαντήσει ... Ποιός είναι αυτός με το παραπλήσιο τηλέφωνο που αγοράζει από τηλεμάρκετινγκ ήθελα να ξερα ...
* Το να μην τρως συχνά "ψάρια" το δέχομαι. Να μπερδεύεις την σουπιά με το μπακαλιάρο είναι ένα πρόβλημα όσο να πεις ...
* Απολύομαι σας είπα ; Με είχανε πάρει φαντάρο κατά τον Αύγουστο , με είχαν καλωσορίσει με μια απείρου κάλλους τελετή στον Αυλώνα και σιγά σιγά θα αφήσω τα διαπιστευτήρια μου στο Stonevillage  μπας και ηρεμήσουν συγγενείς και ΦΙΛΟΙ που τους έχω κάνει το νευρικό σύστημα .. νερό!
* Την επόμενη φορά που θα νικήσεις Γάλλο σε multiplayer game να θυμηθείς να του πείς για την Κάρλα Μπρούνι πριν προλάβει να σε αποστομώσει με ένα θρυλικό "Stop the game cry for money" μόλις μάθει την καταγωγή σου ... Money makes the world go round 
* Προσπάθεια ιντερνετικής αποτοξίνωσης απολύτως αποτυχημένη





I am back !

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Home sweet home

Υπάρχουν άνθρωποι δύο κατηγοριών. Αυτοί που τους ακολουθεί το δράμα , μια βαθυστόχαστη πολυεπίπεδη και βαθιά φιλοσοφημένη σειρά καταστάσεων στην οποία είναι συμμετέχοντες μη σου πω και δημιουργοί . Και οι άλλοι που τους ακολουθεί η κωμωδία , ένα πλήθος τραγελαφικών και ανεκδιήγητων συμπτώσεων που καταλήγουν πάντα σε απρόβλεπτες  εξελίξεις  από εκείνες που μόνο σε ορισμένους μπορούν να συμβούν ...
Σε ποια κατηγορία ανήκεις είναι εύκολο να καταλάβεις , αν σκεφτείς μόνο την απλή καθημερινότητα σου και το περιβάλλον στο οποίο ζεις ... Ξέρεις, αυτό το περιβάλλον επηρεάζεται από την ενέργεια και την αύρα σου ... Αν ας πούμε είσαι στρυφνός κλειστός και απόμακρος το περιβάλλον σου θα βαφτεί μαύρο σκούρο και θα σε γράψει στα παλιά του τα παπούτσια. Αν πάλι είσαι χαμογελαστός , δραστήριος και ας πούμε λίγο πλακατζής και εκείνο θα σου φερθεί αντίστοιχα και θα τρίβεις τα μάτια σου με τις τρελές καταστάσεις που μπορεί να σου συμβούν ...
Η υποφαινόμενη προφανώς ανήκει στην κατηγορία νούμερο δύο ... ( αυτό το υποφαινόμενη, με άλλη κατάληξη, το έλεγε ο παππούς μου η άνοια άνοια και ο υποφαινόμενος υποφαινόμενος ) , και όχι απλά στην κατηγορία δύο ... στο πιο hard rock κομμάτι της . Εκείνο που σε κάνει να λες δεν μπορεί , δεν μπορεί το σύμπαν γελάει εις βάρος μου αλλά θα το φτιάξω εγώ ... 
Οι άνθρωποι στο δρόμο για το σπίτι τους επιστρέφοντας από δουλειά, από διασκέδαση, από μια απλή βόλτα στην τελική αισθάνονται μια παράξενη ευφορία ( τώρα που είπα εφορία με περιμένει η ΚΓ τις ουρές μου μέσα ), ένα αίσθημα χαλάρωσης θα επιστρέψω και θα ξεκουραστώ ή ότι και να κάνω θα είμαι σπίτι μου, στο χώρο μου. Το θέμα είναι πως φτάνεις σπίτι σου . Η περίπτωσή μου χρίζει επιστημονικής μελέτης , αν σκεφτεί κανείς ότι δυσκολεύομαι να φτάσω στην πόρτα του σπιτιού μου όχι γιατί έχει κάποιο πρόβλημα ο δρόμος ή με εμποδίζει η κίνηση ή κάτι άλλο που θα ήταν στα πλαίσια του φυσιολογικού όπως ας πούμε η εορταστική απεργία των οδηγών απορριμματοφόρων λίγο πριν τα Χριστούγεννα ( Merry Christmaς σας είπα ; Δε σας είπα ) αλλά το τι μπορεί να μου συμβεί έξω από αυτό. 'Ενα καλοκαίρι μου στήνανε καρτέρι , τι τρελοί κυκλοφορούν ούτε καν φαντάζεσαι , και έπρεπε να στέλνω τον προπομπό να καθαρίζει το δρόμο και μετά να ακολουθώ εγώ και δε είμαι και μια Δήμητρα πρώην αεροσυνοδός-Λίανη-Παπανδρέου να με προστατεύει η αστυνομία που λέει ο λόγος. Μετά όλοι οι βαρεμένοι γνωστοί μου, που δεν είναι και λίγοι, είχαν να μου πουν τα διάφορα άσχετα προβλήματά τους που ούτε καν με ενδιέφεραν προφανώς. Τι κι αν έβρεχε ασταμάτητα , τι κι αν κουβαλούσα 10 κιλά πατάτες ( κάποτε περνούσα φάση πατάτας χαχα ) , τι κι αν μιλούσα στο κινητό , τι κι αν ήταν άλλος μαζί μου τι κι αν με πετύχαιναν ακριβώς μέσα στη μέση του δρόμου την ώρα που προσπαθούσα να περάσω απέναντι αυτοί το χαβά τους "έλα να σου πω, έχεις λίγο χρόνο μωρέ προλαβαίνεις". Οι εναλλακτικές διαδρομές , γιατί το σκέφτηκα κι αυτό , για να φτάσω με ησυχία στον πολυπόθητο προορισμό δεν βοήθησαν. Ο ιός εξαπλώνεται γρήγορα ειδικά αν είναι αργόσχολος. Λίγο αργότερα χτύπησε το αλτσχαιμερ τη διπλανή , η οποία εν μία νυκτί με βάφτισε Δημητρούλα  την έστηνε πίσω από την πόρτα και μόλις άκουγε κλειδί άνοιγε και μου έλεγε τον καημό της σε μια λιτή και απέριττη περίληψη δύο ωρών... Στη συνέχεια η γκαντεμιά έβαψε το μαλλί ξανθό σαντρέ και κυκλοφορούσε ελεύθερη σε πορεία που διασταυρωνόταν με το δρόμο μου. Το κλεμμένο πορτοφόλι μου, ο χαλασμένος υπολογιστής , η μαζική αυτοκτονία όλων των πηγών φωτισμού του σπιτιού από λάμπες μέχρι κεριά μέρα Κυριακή με κλειστά τα πάντα , η βροχή ένα 5 λεπτό πριν μαζέψω τα ρούχα , το καμένο φαγητό και πολλά άλλα που δε μου φτάνουν τρία blogs για να τα γράψω ακολουθούσαν την εμφάνιση της ... Πες το σύμπτωση εσύ για να μη σε πει κανείς καχύποπτο , αλλά πόση σύμπτωση είναι αυτή καλέ μου άνθρωπε ώστε να περάσει αυτοκίνητο από δίπλα σου να είστε 10 άτομα στο πεζοδρόμιο και μόνο σε εσένα να έρθουν τα νερά  και μετά να αναγκάζεσαι να κυκλοφορείς τοίχο τοίχο μη σου έρθει καμιά γλάστρα στο κεφάλι ;